alexa kuit; als je eens wist waar je aan begon.
Toen ik 4 was, wilde ik ‘coyboy’ worden. Niet in het Wilde Westen, maar op de uitgestrekte pampa’s van Argentinië. Ik wil nog steeds niet uitsluiten dat ik dat een keer ga doen, alleen tot nu toe liep mijn leven anders. Het vuur van de Latina in mij smeulde eerst bij grote types als de KLM en de NS maar ik ging al snel voor kleiner, waar het voor mij grootser voelde.
Rond mijn 30e begon ook ik aan die reis naar binnen met de vraag wie ik nou werkelijk was en ontdekte dat ik ondanks mijn eigengereide ‘ik’, een kameleontisch vermogen had om me continue aan te passen en overal te lang in te blijven hangen. ’Eyes wide shut’ zogezegd. Eenmaal hier doorheen, ging het hard. Inmiddels ken, snap en versta ik mezelf.
Goed genoeg om ook andere mensen te helpen zichzelf te begrijpen en verstaan. Meedogenloos en liefdevol. Want ik heb een verzengend groot hart en wijdopen vizier, ben heel positief ingesteld (op het naïeve af maar graag hou ik dat zo) en het verwonderen nooit verleerd.
Ik weet waar en waarvoor ik sta en ben tegelijkertijd voldoende kwetsbaar om ook mijn eigen leerpunten liefdevol te omarmen – elke dag weer. Sterker nog: ik heb geen zin meer om gebukt te gaan onder wat niet goed (genoeg) is. Het is allemáál goed genoeg, want menselijk. Dus je mag ook van me weten dat ik ongeduldig ben. Kritisch. Koppig. Eerzuchtig. Dat ik een scherpe tong heb, vergeetachtig kan zijn en af en toe vulkanisch explosief.
Het is goed zo, het mag allemaal, het is het hele plaatje; mijn good, mijn bad en mijn ugly. Groeien doe je in kleine stapjes en kan alleen succesvol zijn als het vanuit je werkelijke zelf gaat. Met alles wat daarbij hoort.
Ondanks mijn vurige inborst zoek ik altijd de nuance. En vind ik mezelf behoorlijk congruent. Tot slot ben ik privé dolgelukkig met al mijn kinderen en de leukste man ter wereld (en soms niet – net als iedereen). Ik woon in Warmond, waar de paarden ook lief zijn maar wel een stuk minder wild.
MOBILE LAYOUT
alexa kuit; als je eens wist waar je aan begon.
Toen ik 4 was, wilde ik ‘coyboy’ worden. Niet in het Wilde Westen, maar op de uitgestrekte pampa’s van Argentinië. Ik wil nog steeds niet uitsluiten dat ik dat een keer ga doen, maar tot nu toe liep mijn leven anders.
Rond mijn 30e begon ook ik aan die reis naar binnen en ontdekte dat ik ondanks mijn eigengereide ‘ik’, een kameleontisch vermogen had me continue aan te passen en overal te lang in te blijven hangen; ’eyes wide shut’ zogezegd. Eenmaal hier doorheen ging het hard. Inmiddels ken, snap en versta ik mezelf.
Goed genoeg om ook andere mensen te helpen zichzelf te leren begrijpen en verstaan. Op meedogenloos liefdevolle wijze. Want ik heb een verzengend groot hart en wijdopen vizier, ben zeer positief ingesteld en het verwonderen nooit verleerd.
Ik weet waar en waarvoor ik sta en ben tegelijkertijd voldoende kwetsbaar om ook mijn eigen leerpunten liefdevol te omarmen – elke dag weer.
Sterker nog: ik heb geen zin meer om gebukt te gaan onder wat niet goed (genoeg) is. Het is allemáál goed genoeg, want menselijk. Dus ook mijn ongeduld, kritische blik, scherpe tong, vergeetachtigheid en af en toe vulkanisch explosieve aard.
Het is goed zo, het mag allemaal, het is het hele plaatje; mijn good, mijn bad en mijn ugly. Ondanks mijn vurige inborst zoek ik altijd de nuance en vind ik mezelf behoorlijk congruent. Privé ben ik dolgelukkig met al mijn kinderen en de leukste man van de wereld (en soms ook niet – net als iedereen).
